عبدالرحمن و پدرش -مسعود بن حجاج- از شیعیان به نام و شناخته شده کوفه بودند و در شجاعت و دلاوری شهرت داشتند. آنان پس از رسیدن امام حسین (علیه‌السّلام) به کربلا، همراه با سپاه عمر بن سعد از کوفه به سوی کربلا خارج شدند و در ایامی که هنوز جنگ بین دو سپاه آغاز نشده بود به سپاه امام (علیه‌السّلام) پیوستند.
عبدالرحمن به مانند پدرش، در صبح عاشورا در حمایت از امام زمان خود شمشیر به دست گرفت و با دشمنان فرزند رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) جنگید تا این که در رکاب آن امام همام (علیه‌السّلام) به شهادت رسید.
[۲]محلی، حمید بن احمد، الحدائق الوردیه فی مناقب الائمة الزیدیه، ج۱، ص۲۱۱، صنعاء، مکتبة بدر، چاپ اول، ۱۴۲۳.
برخی منابع نام او را از جمله شهدای حمله نخست به شمار آورده‌اند.
